Secular Devotion
ΚΟΣΜΙΚΗ ΛΑΤΡΕΙΑ
Αυτή η ιδέα μάς ήρθε στον νου όταν συνταιριάζαμε τους Κουν βαν ντεν Μπρουκ, Απόστολο Γεωργίου και Μαρλέν Ντυμά.
Η λατρεία είναι άραγε από τη φύση της θρησκευτική δραστηριότητα; Μπορεί κάποιος να εκφράσει λατρεία που να μη διέπεται από κάποιο θρησκευτικό δόγμα; Μπορούν τα θρησκευτικά πολιτιστικά αγαθά να εκτιμηθούν με όρους εκτός της κοσμοθεωρίας που τα δημιούργησε, επαναπροσδιορισμένα με όρους κοσμικούς, λαϊκούς ή ακόμη και εμπορικούς; Η θρησκεία, μέσω της στενής σχέσης της με το μεγαλύτερο μέρος της ιστορίας της Δυτικής τέχνης, έχει δημιουργήσει μια περίπλοκη εικαστική γλώσσα που εξακολουθεί να επιβιώνει στα διάφορα μέσα οπτικής επικοινωνίας, από τη σύγχρονη τέχνη έως τον κινηματογράφο και τη διαφήμιση. Μπορεί ακόμα να υποδηλώσει την αγιότητα, την αγνότητα ή το μαρτύριο σε οποιοδήποτε πλαίσιο, ή ακόμη να παρασύρει τον θεατή στην «εικονολατρία». Τελικά, η λατρεία των εικόνων ίσως έχει να κάνει με τα βαθύτερα μηνύματα που πάντα εμπεριείχαν οι εικόνες: όχι μόνο ότι η Παρθένος είναι ταυτόχρονα γυναίκα, αλλά και το κάλλος των γαλάζιων και των κόκκινων χρωμάτων των αγγέλων, καθώς και των εντάσεων μεταξύ των χρωμάτων.
Ο Γεωργίου φιλοτεχνεί τον πίνακα ενός πίνακα, ως μια πολλαπλή πράξη πίστης στη σκοπιμότητα της τέχνης. Η Βαν ντεν Μπρουκ παίρνει ως αφετηρία της τη διάσημη Μαντόνα (1452) του Ζαν Φουκέ. Όπως και στην άχρωμη, ανησυχητική Θυσία της Ντυμά, όπου η ζωγράφος, επεξεργαζόμενη ένα γυναικείο θέμα καταλήγει σε μια ζωγραφική εκδοχή της εικόνας που δημιούργησε κάποιος άλλος μέσω του φωτογραφικού φακού.